توضیحات
بخشی از کتاب:
اولین قانونى که به آن پى بردم قانون کنترل بود. این قانون مى‌گوید: «هر اندازه احساس کنید بر زندگى خود مسلط هستید و بر آن کنترل دارید، به همان اندازه احساس شادى و خوشبختى مىکنید. به همان اندازه که احساس کنید بر زندگى خود کنترل ندارید، احساس ناخشنودى و عدم خوشبختى مىکنید.»
روان‌شناسى مدرن این را «نظریه کانون کنترل» نام داده است. روان‌شناسان میان کانون درونى کنترل و کانون بیرونى کنترل تفاوت قائل مى‌شوند. کانون کنترل شما در جایى قرار دارد که احساس مىکنید در هر زمینه از زندگى‌تان کنترلى وجود دارد. این محل شادى، خشنودى و ناخشنودى را بیش از هر عامل دیگرى مشخص مى‌سازد.
براى مثال، اگر احساس مىکنید که شما نیروى اصلى خلاق در زندگى خود هستید، اینکه تصمیمتان را خودتان مى‌گیرید و اینکه هر اتفاقى براى شما مى‌افتد ناشى از خودتان و رفتارهاى شخصى‌تان مى‌باشد، کانون کنترل شما در درون شما قرار دارد. این‌گونه احساس قدرت مىکنید، احساس اطمینان و شادى مىکنید. با وضوح و روشنى بیشترى مى‌اندیشید و در مقایسه با اشخاص متوسط در سطح بالاترى عمل مىکنید.
از سوى دیگر، اگر احساس مىکنید زندگى شما از ناحیه عوامل دیگرى کنترل مى‌شود، اگر احساس مىکنید دیگران کنترل زندگى شما را در دست دارند ـ شغلتان، رئیستان، تجربیات دوران کودکى، صورتحساب‌ها، سلامتى، خانواده و هر چیز دیگرـ کانون کنترل در بیرون از شما قرار دارد. این‌گونه احساس قربانى بودن مىکنید. احساس مىکنید اسیر تقدیر و سرنوشت هستید. شما به‌زودى به مرحله‌اى مى‌رسید که دکتر مارتین سلیگمن، استاد دانشگاه پنسیلوانیا، آن را «درماندگى فراگرفته‌شده» نام داده است. احساس یأس و درماندگى مىکنید، احساس مىکنید نمى‌توانید موقعیت خود را تغییر دهید یا آن را بهبود بخشید. به‌زودى به این عادت مىکنید که دیگران را سرزنش کنید و آن‌ها را مسئول مسائل خود بدانید. این طرز اندیشیدن ناچارا به خشم، ناراحتى، شکست و ناکامى منتهى مى‌شود.